ชายที่ท่านเห็นที่ด้านบนเดิมทีเคยเป็นหนุ่งโรงงาน แต่โดนพิษเศรษฐกิจเล่นงาน จึงถูกเลิกจ้าง จึงหันเหชีวิตจากเป็นหนุ่มโรงงาน มาเป็น รปพ. ขับแท็กซี ขับแท็กซี่มาได้สักพัก รู้สึกว่าเหนื่อย หาเงินได้ก็จ่ายค่าเช่า ค่าแก๊ช บางวันแทบไม่เหลือเงินกลับบ้านต้องควักเนื้ออีกตังหาก จึงเลิกหันมาขับมอไซด์รับจ้างอยู่ในเพิงเล็ก ๆ ในพื้นที่แฟลตตำรวจย่านปากเกร็ด มีกลุ่มแม่บ้านที่แฟลตตำรวจ ซึ่งหมักหมูนุ่มเสียบไม้ส่งขายลูกค้ามักจ้างแกให้ไปส่งของให้เป็นประจำ ตอนนั้นลูกเมียแกอยู่ต่างจังหวัด ตัวแกก็อาศัยเพิงเล็ก ๆ ข้างแฟลตตำรวจเป็นที่หลับนอน ตอนหลังแกขอสูตรหมูหมักมาปิ้งขายที่เพิงเล็ก ๆ ทำไปทำมามีลูกค้ากินแล้วติดใจ เลยสั่งจากแกไปปิ้งขายต่อ กล่องหนึ่งมีหมู 100 ไม้ แกขายราคาไม้ละ5.50บาทต่อไม้ คนไปปิ้งขายต่อขายไม้ละ 10 บาท ปรากฏว่าออเดอร์เริ่มเยอะทำไม่ไหว แกก็ให้พี่สาวและกลุ่มแม่บ้านที่ให้สูตรแกมาช่วยกันทำหมูเสียบ อยู่ที่แถวเพิงเล็กนั่นล่ะ ว่าง ๆ แกก็ถือกล่องหมูเสียไปตามตลาดต่าง ๆ เห็นใครขายลูกชิ้นปิ้ง ใส้กรอกปิ้ง แกก็เชียร์ให้เอาหมูแกไปปิ้งขายด้วย บอกว่าไม่ต้องลงทุน แถมผักสด แถมสามารถขายข้าวเหนียวคู่ได้กำไรอีกทาง คนก็ชิมแล้วอร่อยก็เลยซื้อของแกขาย
ที่ผมชื่นชมแกไม่ใช่เรื่องการค้าขาย แต่เป็นเรื่องการบริหารรายได้ เพราะช่วงแรก ๆ แกได้กำไรจากการส่งหมูปิ้ง แกก็เอากำไรไปใส่ตู้ฝากเงินทุก ๆ วัน โดยไม่ได้เช็คเลยว่าไอ้ที่หยอดตู้ไปทุก ๆ วันรวมแล้วเท่าไหร่ จนกระทั่งผ่านไปไม่นาน พื้นที่เพิงเล็กข้างแฟลตมันไม่เพียงพอและทางแฟลตไม่ให้ใช้พื้นที่แล้ว แกก็ไปเห็นว่ามีพื้นที่ดินนั้นมีคนจะขาย แกก็คิดว่าอยากจะทำโรงงานเสียบหมู พอไปเช็คเงินดูที่แกสะสมไว้มีประมาณ 4 ล้านบาท แกก็ตัดสินใจซื้อที่ทำโรงงานท่ามกลางเสียคัดค้านจากญาตพี่น้อง แต่แกเชื่อว่ามันจะไปได้ แกบอกว่าปี 54 ช่วงน้ำท่วมคนหยุดหมด ผมยังทำต่อ ยิ่งทำให้ลูกค้าและแรงงานจากเจ้าอื่น ๆ มาเข้าทางแกหมด โรงงานแกก็ทำได้มาตรฐาน ได้รับการรับรองจากสาธารณสุข ก็ทำให้มีออเดอร์มากขึ้นเรื่อย ๆ จากทุกสารทิศ
ย้อนกลับไปตอนทำหมู เสียบหมูอยู่ในเพิงเล็ก ๆ จุดเริ่มต้นประมาณปี 2552 มีแม่ค้าหมูปิ้งที่มาสั่งกับแกคนแรก สั่ง 10 กล่อง ( 1,000 ไม้ ) แกก็ช็อคแล้วครับ พอผ่านไปอีกวันคนเดียวกันนี้มาสั่งอีก 1,000 ไม้ เพราะไอ้ที่สั่งเมื่อวานขายหมดแล้ว (หมูปิ้งถ้าขายตามแหล่งชุมชน 100 -200ไม้แป๊บเดียวก็หมด)ตอนนั้นแกเลยเห็นช่องทางว่า หมูปิ้งมันทำเงินได้ มีบางคนสั่งกับแกแล้วเอาไปใส่ยี่ห้อตัวเองแล้วไปส่งขายต่อกับเจ้าอื่น ๆ บวกกำไรกลางทางก็มี พอปี 2553 แกขายได้ราววันละ 10,000ไม้ ทุกวันนี้ปี 2558 แกขายได้ราววันละ 800,000ไม้ เดือนละ 3,000,000 ไม้ ยอดขายต่อปี 200 ล้านไม้ มีลูกน้องเกือบ100 คนทำงาน พิธีกรถามว่าทุกวันนี้จากไม่มีบ้านนอน ต้องผูกเปลนอนในเพิง ตอนนี้คงซื้อบ้านเป็นของตัวเองแล้วใช่ใหม? แกบอกว่าทุกวันนี้แกไม่ได้มีบ้านหลังโตแบบคนอื่นครับ บ้านที่ผมมีก็ยังคงเป็นหลังเล็ก ๆ ในโครงการบ้านเอื้ออาทร สิ่งที่ผม(ผู้เขียน) ได้จากชายคนนี้คือไม่ว่ารายได้แกจะเพิ่มจากอดีตมากแค่ใหน แต่แกยังคงใช้ชีวิตแบบสมถะ ไม่โอเวอร์ ไม่ลอยลมไปกับรายได้ที่มี เก็บเงินมากกว่าใช้เงิน และใช้เงินเพื่อการต่อยยอด นั่นเพราะวันหนึ่งแกเคย " ไม่มี " แกถึงรู้รสชาดของความจน และใช้ชีวิตไม่ประมาททางการเงิน ขณะที่สังคมคนทำงานยุคนี้ หลายคนใช้ชีวิตอย่างประมาท รีบสร้างหนี้ สร้างสินเกินตัว มีบางคนรายได้ต่อเดือน100%หมดไปกับการผ่อนรถ ผ่อนบ้าน ถึง70-80% เหลืออีก 20 - 30 %ไว้กินไว้ใช้แทบไม่พอแต่ละเดือนอย่าว่าแต่เหลือเก็บ บางคนมีรายได้ทางเดียวพอเลิกจ้างก็ไม่มีเงินเผื่อชีวิตไว้ ทำให้ตกที่นั่งลำบาก มีคนถามผม (ผู้เขียน) ว่ารายได้มากขึ้นกว่าสมัยเรียนจบมาทำงานเป็นนักข่าวใหม่ ๆทำไมยังอยู่บ้านทาวเฮ้าหลักเล็ก ๆ หลังเดิม ทั้ง ๆ ที่รายได้มีสักยภาพพอที่จะซื้อบ้านเดียวขึ้นอยู่อาศัย ผมบอกว่ากลัวผ่อนไม่ไหว (ไม่ใช่ตอนนี้ผ่อนไม่ไหวแต่ถ้าวันหนึ่งตกงานหรือล้มหมอนนอนเสื่อ แล้วมีหนี้ระยะยาวมันเหนื่อยไป)และอีกอย่างผมยังอยู่ได้สบายดีกับบ้านหลังเดิม ทุกวันนี้ผมพยายามรักษาหนี้คงที่ต่อเดือน ไม่ให้เกิน 20 % /ใช้จ่ายสัก30%อีก40%เก็บไว้ อีก 10 % กันไว้ลงทุน และหากมีรายได้เพิ่มขึ้นอีก ผมก็จะพยายามใช้ชีวิตเหมือนเดิม แบบ "เฮียนพ" แกทำลืมรายได้ที่เพิ่มขึ้นแล้ว จับยัดใส่แบงก์ซะ เผลอ ๆ ผมอาจซื้อบ้านหลังใหญ่ขึ้นได้โดยไม่ต้องผ่อน (จะพยายาม)
เขียนโดย : บรรจง ชีวมงคลกานต์
*****************************************************************************************************
